Kirsten: 'Met hardlopen neem ik tijd voor mezelf, maar doe ik ook iets terug voor het ziekenhuis waar mijn zoontje lag'

Kirsten Loa (30) loopt hard, zolang ze zich kan herinneren. Als werkende moeder is het dé manier om tijd voor zichzelf te nemen. Maar toen haar zoontje in het ziekenhuis lag, kwam daar een andere motivatie bij. In de interviewreeks De Verandering vertelt Kirsten hierover. "Ineens viel alles samen, en ik besloot: ik ga dit doen, want ik leef nú."

‘Als ik niet oppas, word ik geleefd door de mensen om me heen. Mijn kinderen zijn een en drie, dus als ik thuis ben, sta ik aan. Spelen, samen op pad gaan, luiers verschonen. Ik geniet ervan, maar het is niet dat ik even rustig op de bank kan zitten en voor me uit staren. Ik heb ook een eigen bedrijf dat 24/7 doorgaat. Er is altijd wel een mailtje om te beantwoorden of werk om af te maken. Ook met mijn man wil ik leuke dingen doen. Door mee te doen aan een marathon in Zwitserland heb ik het beste excuus om tijd voor mezelf te nemen. Schoenen aan, de dijk op. Langs het Markermeer zoom ik uit en zie ik alles weer in perspectief. En waardeer ik enorm wat ik heb.

Midden in de nacht zat ik met tranen in mijn ogen naast zijn bedje

Afgelopen jaar lag ons zoontje twee keer in het ziekenhuis. Een paar dagen na de bevalling kreeg hij resusziekte, ernstige bloedarmoede. Daar was ik tijdens de zwangerschap voor ingeënt, maar die injectie heeft niet goed gewerkt. De artsen hadden dit nog nooit gemaakt. Het was een spannende tijd. Ik weet nog dat ik midden in de nacht met tranen in mijn ogen naast zijn bedje zat. Niet wetende wat er zou gebeuren. Hij was zo klein en kwetsbaar. Gelukkig krabbelde hij na vijf dagen weer op. Ik had last van bekkeninstabiliteit en weet nog hoe ik door het ziekenhuis liep met hem in de kinderwagen. Ook al waren het kleine stapjes, bewegen voelde fijn. Alsof je perspectief even verandert.

Snel geopereerd

Een half jaar later werd ons zoontje weer opgenomen, op dezelfde afdeling. Deze keer met vocht in zijn heup. Dit zien we zelden, zeiden de artsen weer. Hij moest snel geopereerd worden. 'Zijn jullie daar weer?', de verpleegkundigen herkenden ons meteen. Gek genoeg voelde het als thuiskomen. Voor het bed van mijn zoon hing een whiteboard. Ik maakte daarop een tekening van de bergen. Daar voel ik me altijd goed. De mooie natuur, uitzichten, het buiten zijn, de lange wandelingen. Ik nam me voor: als dit allemaal achter de rug is gaan we daar met z’n vieren heen.

Rennend de berg op

Die tekening plantte achteraf het zaadje voor een heleboel dingen. Een half jaar later liepen we inderdaad in de bergen in Oostenrijk. Mijn man en ik allebei met een slapend kind in een rugdrager. Alles was groen om ons heen, we liepen langs watervallen en in de verte knalden de bergtoppen de lucht in. Gelukkiger kon je ons niet maken. Mijn bekkeninstabiliteit was verdwenen en ik had het hardlopen weer opgepakt. Dat ik dat weer kon, was zo fijn. Een droom van mij was altijd om eens een berg op te rennen. Hoe zou dat zijn? Fuck it, dacht ik. Ik ga het gewoon doen.

Ik rende naar de top van de berg. Boven stroomden de tranen over mijn wangen

Hardlopen naar het kruis op de top! Ik ben er bijna, herhaalde ik in mijn hoofd. Het laatste stukje was een steile klim, pittig als je hoogtevrees hebt, zoals ik. Maar ik zette door. Eenmaal op de top ging ik zitten. De tranen stroomden over mijn wangen. Daar telde ik letterlijk mijn zegeningen. Ik had het gedaan! Mijn eigen lichaam was weer sterk. We waren gezond, mijn bedrijf liep lekker... Daar voelde ik intens de liefde voor mijn kinderen en man. Op wolkjes liep ik naar beneden. Meteen kwam ook de gedachte: ik wil meer van dit. Waarom wachten? Ik leef nu. Ik zocht een nieuwe uitdaging en schreef me meteen in voor de The Matterhorn Ultraks deze zomer: 49 kilometer rennen met 3600 hoogtemeters.

Wie: Kirsten Loa (30)
Mooiste hardloopmoment: De eerste keer dat ik een berg oprende, 1600 meter omhoog.
Gouden training: Als ik overloop van energie. Als ik twee of drie uur heb getraind, zou je denken dat ik kapot ben. Maar ik heb juist energie gekregen van het buiten zijn, zo’n lekker rozig voldaan gevoel.
Tip voor beginners: Begin klein en rustig: consistentie is belangrijker dan afstand of snelheid.
Kirsten volgen?: Op @24ultrarunner vind je meer informatie over haar training, The Matterhorn Ultraks en de kinderafdeling die ze steunt.

Grote glimlach

Ik ben nu veel aan het trainen. Het hardlopen houdt me fit en ik heb tijd voor mezelf. Ik probeer vijf tot acht uur per week te trainen, verdeeld over meerdere dagen. Na twintig minuten rennen, is mijn hoofd leeg en gaan mijn benen vanzelf. Ik gok dat ik een grote glimlach op mijn gezicht heb. Vaak loop ik over de dijk. Het liefst met een zuchtje wind en een zonnetje. Ik train ook in de duinen of het bos. Daar zie ik de seizoenen veranderen. De knopjes die ineens aan de takken zitten, het vele regenwater dat langzaam wegtrekt.

Tijd voor mezelf

Tijdens het hardlopen krijg ik altijd aha-momentjes, over mijn werk bijvoorbeeld. En ontstaat ruimte om over mezelf na te denken, iets wat er in de hectiek van een jong gezin nog wel eens bij in schiet. Wat wil ik? Wat vind ik belangrijk? Of bij een conflict: wat ligt bij mij en wat bij een ander? Ik sta vaak in dienst van anderen, daar geniet ik van, maar als ik ga hardlopen ben ik in dienst van mezelf. Helemaal in het hier en nu. Daardoor voelt het niet alsof ik geleefd word, maar dat ik zélf leef.

Best heftig

In Oostenrijk moest ik denken aan het whiteboard op de kinderafdeling in het ziekenhuis. En aan een poster die ik daar aan de muur zag hangen. Er stond een geldbedrag op dat was opgehaald om die kinderafdeling te renoveren. Ineens viel alles samen. Ik besloot: ik ga geld ophalen voor de kinderafdeling tijdens de Ultraks. Met dat geld kan het ziekenhuis spullen aanschaffen voor een veilige en liefdevolle hechting. Voor nestelmaterialen, buideljassen en een verrijdbare ergonomische buidelstoel. Opname op zo’n afdeling is soms best heftig en dan helpt het als je dichtbij je kleintje kunt zijn. Zo kan ik met hardlopen niet alleen tijd voor mezelf nemen, maar ook iets terugdoen voor de afdeling die ons zo geweldig heeft geholpen. En bij wie we ons zo veilig voelden."